IF...

Σαν να ήταν χρόνια πριν, κοιτάζω το βίντεο κλιπ και θυμάμαι το τρένο, το μετρό, τα μαγαζιά, την φωτισμένη Ακρόπολη πιο μόνη και πιο νοσταλγική από ποτέ...κι εκείνη με αισθήσεις απομακρισμένες να περιπλανιέται δίχως προορισμό...ο προορισμός είχε πια χαθεί για πάντα...όνειρο ήταν και πάει...

Ελπί-Ζω...

To ακούω και είναι σαν να μου επιτρέπει να συνεχίσω να ζω και να ελπίζω.

Χαρισμένο σε εκείνον που στέκεται αυτες τις μέρες δίπλα μου μέρα νύχτα, σαν φύλακας στο δάσος της ζωής μου. Με ένα μεγάλο ευχαριστώ! και ας μην είναι όπως είπε... τόσο κουλτουριάρης :)

Ακούω...

ακούω την αγάπη και δεν ακουω τις σκέψεις μου


μήπως και αυτο είναι λάθος;

Η.Α.Κ.Τ.Τ.

κοντεύουμε... Καλό μήνα!