Windmills

Δεν είναι ότι δεν θέλω ή δεν προλαβαίνω να γράψω, είναι που μου έχουν τελειώσει οι λέξεις και δανείζομαι ξένες ή σωστότερα βυθίζομαι σε γνωστές και άγνωστες λέξεις και γλώσσες αν και ξέρω πως σύντομα το ίδιο το στοιχείο τους θα με αποβάλλει στον αφρό σαν φελλό.

Κάποτε αγαπούσα την Άνοιξη, την είχα ταυτίσει με τις ανθισμένες αμυγδαλιές που είχαμε στη γειτονιά, χέρι χέρι πήγαινε και με τις Απόκριες.

Τώρα δεν υπάρχουν αμυγδαλιές να θαυμάζω και οι απόκριες μου φέρνουν  θλίψη και η χαρά που είχα κάποτε μπαίνοντας ο Μάρτης γίνεται κάθε χρόνο και μεγαλύτερη θλίψη ενθυμούμενη τη χαρά των περασμένων…

...κι όμως δεν είναι αργά...ποτέ δεν είναι...σ' ευχαριστώ!