Τελικά ήταν 6 εβδομάδες. Ούτε 6 ½ ούτε φυσικά 9 ½.. Ούτε Slave to Love, ούτε καν slave to love, σκέτο slave ναι, love όχι, και σε καμία περίπτωση Love.
Η σωστή λέξη, η λέξη κλειδί είναι το Addio, ιταλιστί που έχει ενσωματωθεί επαρκώς στην ελληνική.
Εδώ δεν βρέθηκα τυχαία, ούτε δεν είχα τι να κάνω στη ζωή μου και είπα να περάσω τις κενές μου ώρες, ούτε φιλίες νέες θέλησα να ξεκινήσω παρά μονάχα λίγες φιλικές δικτυακές και αυτές ψευδώνυμες συναναστροφές.
Και ίσως, ίσως λέγω, μπορεί να θέλησα να απλώσω το χέρι σε κάποιον νοητά με ένα τρόπο που μόνο κάποιος που θα νοιαζόταν θα αντιλαμβανόταν και να πω, είμαι εδώ, όμως κανείς που δεν ενδιαφέρεται πραγματικά δεν ακούει, κι εγώ έδωσα θεωρώ όλες τις ευκαιρίες ακόμα και εκείνες που δεν όφειλα ή δεν άξιζε να δώσω.
Χρειάζομαι πάντα τη σιγουριά ότι έκανα τα πάντα που περνούσαν από το χέρι μου πριν το μαζέψω οριστικώς. Είναι μια πάγια τακτική μου είτε αφορά φιλικό, συγγενικό ή άλλο πρόσωπο ανεξαρτήτως γένους και γενιάς.
Χάρηκα για όσους γνώρισα και για όσους ξαναγνώρισα μέσα από εδώ, κάποιοι είστε ήδη κοντά μου δίχως να το γνωρίζετε, συγγνώμη για αυτήν την ιδιορρυθμία μου, σε κάποιους έδειξα ένα δρόμο αν ήθελαν να τον ακολουθήσουν.
Ένας απλός αποχαιρετισμός που μαγειρευόταν από καιρό.
Να είστε καλά! Καλή συνέχεια! Και κάπου εκεί έξω θα βρίσκομαι, καθόλου και σε τίποτα Evanescence, αλλά με μια συγκεκριμένη ταυτότητα που κάθε μέρα που περνάει αναπτύσσεται και χαίρομαι να σας πω ότι συγκεκριμενοποιείται, τουλάχιστον αυτήν την αίσθηση έχω αποκομίσει τον τελευταίο καιρό.
Σας ευχαριστώ για όλα!
