Το παράδοξο είναι ότι λες και κάποιος περίμενε ν' ανοίξω την πόρτα για να εμφανιστεί.
Η Ζωή παίζει παιχνίδια μαζί μου και είναι τόσο τρομακτικό...
Ξαναγνωρίζεις τον ίδιο άνθρωπο, ίσως μια "βελτιωμένη έκδοση" σε άλλο σώμα, άλλο όνομα, παρόμοια ζωή.
Και λέει ότι εγώ τον τρομάζω που τόσο αντιλαμβάνομαι τι άνθρωπος είναι... πώς να του εξηγήσω τώρα... τι άνθρωπος είναι... ποιος άνθρωπος είναι για μένα...;
Κενοτάφιο αυτός ο χώρος πλέον. Δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει κάποιος να θρηνήσει, ούτε να ελπίσει.
Απομυθοποιήθηκαν όλα, γκρεμίστηκαν όλα, πλήρη ισοπέδωση.
Ούτε ξέρω γιατί έρχομαι κι αφήνω ένα λουλούδι.
Ίσως από σεβασμό στη μνήμη. Ίσως από κάποιο κατάλοιπο ανοησίας.
Και με είχαν προειδοποιήσει. Και όλα μου τα είχε πει εκ των προτέρων κάποιο ένστικτο.
Αλλά το πιο δυσβάσταχτο μέρος της ιστορίας δεν το έζησα εγώ, καθώς εγώ έζησα μόνο εκείνο το μέρος της ιστορίας που με αφορούσε για το χρονικό διάστημα που με αφορούσε, το πιο δυσβάσταχτο μέρος της ιστορίας το έζησε εκείνος που η ζωή του είναι μονίμως σε μια τέτοια ιστορία.
Και γνωρίζοντας αυτό δεν μπορώ ούτε να λυπηθώ για μένα ούτε να θυμώσω με κανέναν.
