Επιστροφή

Ήταν κάμποσες οι φορές όλο αυτό το χρονικό διάστημα που πίστεψα ότι είχα βρει το μονοπάτι προς την κορυφή της πυραμίδας, μα κάθε φορά με επέστρεφε εκεί από όπου είχα ξεκινήσει.

Απόψε αντιλήφθηκα ότι την τελευταία φορά με επέστρεψε λίγα βήματα πιο πίσω από εκεί που πάντα ξεκινούσα, κι από εκεί, μπόρεσα να διακρίνω ότι η κορυφή μιας πυραμίδας δεν βρίσκεται πάντα εκεί ψηλά που νομίζουμε. Η κορυφή της, κάποιες φορές βρίσκεται μέσα μας.

Τότε την κοίταξα για μια ακόμα φορά σαν να τη φωτογράφιζα, ήθελα να κρατήσω μέσα μου εκείνη την εικόνα ως τελευταία του όλου ταξιδιού, και ενθυμούμενη πάντα την τελευταία μορφή της να πάρω το δρόμο για το νέο μου ταξίδι μέσα μου.

 

Πυραμίδα

Χρόνος-προσευχή με προσεγγίζει κι εγώ επαφίεμαι.

Δυο μάτια με παρακολουθούν στενά.

Η ειρήνη είναι μια πλάνη για τον κόσμο.

Η αλήθεια έγκειται στην αλληλουχία των αριθμών όμως εμείς μόνο από γράμματα γνωρίζουμε, και συλλαβές, και λέξεις, άχρηστες.

Μία μονάχα χρησιμεύει. Βρες την!

 

 

 

 

Καθρέφτης

Πόσο παράξενος, πόσο απέραντος αυτός ο λευκός χώρος. Να γράψεις, να γράφεις, και τέλος να μην υπάρχει.
Γράφω, δίχως τίποτα από όσα γράφω να έχουν σχέση με όσα σκέφτομαι, με όσα πραγματικά αισθάνομαι.
Μια εξαφάνιση που δεν είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή.

Τα γραπτά μου όλα, δίχως να έχουν ακόμα φανερωθεί, ούτε καν σε μένα, αρχίζουν να παίρνουν μια πορεία που με εκπλήσσει, όχι πως είναι σπουδαία, όχι αυτό, ο παραλήπτης γίνεται μέρα τη μέρα και σπουδαιότερος. Ο παραλήπτης. Ο παραλήπτης με εκπλήσσει ολοένα και περισσότερο. Εχει βλέπετε εκείνο το μοναδικό τρόπο να λειτουργεί ως καθρέφτης που ενω κάποτε με τρόμαζε κι απομακρυνόμουν, τώρα... τώρα αφήνω τον καθρέφτη να εκφραστεί και ν' ακούσω εκείνα που έχει να μου εξιστορήσει...

 

Η δύναμη μιας Καληνύχτας

Πόση δύναμη έχει μια Καληνύχτα, αν δεν μπορείς να κοιμηθείς αν δεν την πεις;

Μελετώ το όνομα μου, πως μπορεί κάποιος να εξαφανιστεί όταν όλα του λένε το αντίθετο.

Σκέφτομαι κι εσένα και την παραλληλία των σκέψεων μας.

Στην πραγματικότητα, δεν μου έχουν απομείνει και πολλά

Καληνύχτα



 

Ίσταμαι

Πάσχα, από το πάσχω
Ανάσταση, ανά και ίσταμαι
Στέκομαι ξανά
Ανασταίνομαι
Ιδού η Ανάστασις εν τω μέσω της νυκτός
Εις το κορύφωμα του πάθους

Γιατί;

Γιατί έγινες ποιητής; Γιατί να μπεις ή να σε βάλουν στη διαδικασία της ανταγωνιστικότητας με τις λέξεις; Γιατί να συγκρίνεσαι πάντα με αυτές; Θα ήθελα να έμενες όπως σε γνώρισα, συγγραφέας, ή ακόμα καλύτερα, αρθρογράφος, γραφιάς αδιάφορος προς αυτές και μόνο να νοιάζεσαι την αγάπη προς την αγάπη σου. Μα έγινες, έγινες ποιητής, πήρες πάνω σου όλο το φόρτο της οικουμένης με όλα της τα χρέη προς την αγάπη. Στοίχειωσες κι εσύ, σαν εμένα, μαζί μου και ταυτοχρόνως χώρια μου, σαφώς χώρια μου, ο ποιητής βιώνει τα πάντα μόνος, χώρια από τους πάντες και τα πάντα, και κυρίως μακριά από το αντικείμενο της αγάπης του. Κανείς μας δεν το ήξερε ότι αυτό συμβαίνει. Διαβάζαμε ποιητές και νομίζαμε… νομίζαμε… ονειρευόμασταν… θαυμάζαμε… ερωτευτήκαμε… και γράφαμε… γράφαμε… γράψαμε… τώρα δεν υπάρχει τίποτα από το θαυμασμό εκείνο παρά μόνο μια ατέρμονη σιωπή, μοναξιά, μια στοίβα γραπτά που δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε, μελαγχολία κι ένας έρωτας που έμεινε να επικρέμεται από το ψηλότερο σημείο του πάλε ποτέ θαυμασμού αναλογιζόμενος πότε θα ελευθερωθεί. Μη με κοιτάς με αυτό το ερευνητικό σου βλέμμα, μην απορείς, όχι εγώ δεν έγινα, βαρούσα τις πόρτες πίσω μου να κλείσουν, κλειδαμπάρωνα τα παράθυρα, έγραφα κι έσκιζα την ψυχή μου μετά όλα τα έθαβα, εξαφανιζόμουν και ξεσπούσα με άλλα ονόματα, τα κατάφερα μια χαρά, κανείς δεν με πήρε χαμπάρι, κανείς δεν θα πει ποτέ: να αυτή ήταν. Μόνο εσύ, όπως και αν μασκαρευόμουν ήξερες πάντα το πρόσωπο πίσω από την πολύχρωμη εικόνα, κι εύσχημα κάποτε με μάλωσες που κρυβόμουν που δεν ήθελα να γίνω, μα ξέρω ότι ποτέ δεν θα με μαρτυρήσεις, ποτέ δεν θα πεις, να αυτή ήταν, έγινε και δεν το μάθατε. Θα σου φωνάξω κι εγώ μαζί τους, δεν έγινα, ποτέ δεν θα γίνω. Αλίμονο σε όποιον γίνεται. Δεν έπρεπε να γίνεις ποιητής, κι ας μην το ξέρεις κι ας αρνείσαι να μάθεις την αλήθεια ενώ την αποζητάς, όμως από τον εαυτό του ποιος μπορεί να ξεφύγει;