Έχω πλέον μάθει να αναγνωρίζω πώς με πλησιάζει ένα συναίσθημα για έναν άνθρωπο και αν αυτό έχει μια κάποια ελπίδα επιβίωσης και εξέλιξης. Να, κάπως έτσι άρχισα να αναλογίζομαι πώς έφτιαξα αυτό το μπλογκ, για ποιόν και για ποιο λόγο το έφτιαξα. Ήταν τότε που άρχισε να δημιουργείται εκείνη η λάθος επιθυμία. Προφανώς, υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια άλλη τέτοια τώρα. Θα ήταν ένα μέσο λήθης, κι ένας βέβαιος παράγοντας μετέπειτα ωδίνης. Τι κάνουμε; Κυλάμε, θα έλεγα. Κι αν κυλήσουμε ομαλώς έχει καλώς, αν μας πάρει η κατηφόρα, δε βαριέσαι, τι είχαμε; τι χάσαμε;
Τελικώς, για να μην έχετε αγωνία και με ρωτάτε, να σας πω ότι όσα φάσκελα έριξα στον οριτζινάλε (λέμε τώρα...) τύπο, άλλα τόσα και περισσότερα στην απομίμηση... διότι όταν δεν μας κάνει το ορίτζιναλ τι να κάνουμε τη μαϊμού του;
Κι επειδή το πράγμα έχει από χρόνια θαλασσώσει γενικώς, είπα να γράψω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου τη θάλασσα και ό,τι σχετικό της και να πετάξουμε στους ουρανούς... διότι ως γνωστόν... όταν εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα η διαφυγή σου είναι ο αέρας...
Καλή Χρονιά!
