Έχω πλέον μάθει να αναγνωρίζω πώς με πλησιάζει ένα συναίσθημα για έναν άνθρωπο και αν αυτό έχει μια κάποια ελπίδα επιβίωσης και εξέλιξης. Να, κάπως έτσι άρχισα να αναλογίζομαι πώς έφτιαξα αυτό το μπλογκ, για ποιόν και για ποιο λόγο το έφτιαξα. Ήταν τότε που άρχισε να δημιουργείται εκείνη η λάθος επιθυμία. Προφανώς, υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια άλλη τέτοια τώρα. Θα ήταν ένα μέσο λήθης, κι ένας βέβαιος παράγοντας μετέπειτα ωδίνης. Τι κάνουμε; Κυλάμε, θα έλεγα. Κι αν κυλήσουμε ομαλώς έχει καλώς, αν μας πάρει η κατηφόρα, δε βαριέσαι, τι είχαμε; τι χάσαμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου