True

Έτυχε μετά από καιρό να συναντήσω μια φίλη που με ξέρει μόνο από τα γραπτά μου.

Τι κάνεις; με ρώτησε, αφού χαρήκαμε και οι δυο που μετά από καιρό συναντιόμασταν.

Τα παράτησα, της απάντησα, και κάνω άλλα.

Με κοίταξε, σαν να με μάλωνε με όλη της την ευγένεια και την καλοσύνη και με ρώτησε ξανά:

Σε εκφράζουν αυτά τα άλλα;

Όχι, της είπα.

Η ερώτηση που έμεινε να αιωρείται ήταν: τότε γιατί τα κάνεις;

Όμως αντ’ αυτού μου είπε: έχεις κερδίσει το προσωπικό σου ύφος και αυτό σπανίζει, μην τα παρατάς.

Δεν θα την άκουγα, όπως δεν έχω ακούσει και άλλους στο παρελθόν, αλλά είχε κάνει τη μαγική ερώτηση που μετά από καιρό μου επέστρεψε τη θέληση να επιστρέψω στα γραπτά μου.

Εσένα, σε εκφράζουν αυτά που κάνεις;

 

Περιπλάνηση

Να, καμιά φορά, όπως τώρα, μπαίνω εδώ μέσα και κάνω και μια βόλτα στα παλιά λημέρια μου, εσάς, και νοσταλγώ, εκείνα τα χρόνια κι εμένα του τότε.
Ίσως επειδή, βρίσκομαι πάλι σε περίοδο καμπής, αλλά αυτή τη φορά η αλλαγή δεν έχει να κάνει με εμένα και άλλον άνθρωπο, αλλά μόνο με εμένα.
Έπειτα, πάντα με εμάς έχει να κάνει, άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν από τη ζωή μας, ή τους βγάζουμε, και το μόνο που πραγματικά μένει είναι εμείς και ο εαυτός μας.
Και τούτος εδώ ο εαυτός έχει αλλάξει τόσο μα τόσο πολύ, όπως και ο κόσμος μέσα στον οποίο κινείται και συναναστρέφεται.
Άλλα πράγματα έγιναν καλύτερα, άλλα χειρότερα, άλλα απλώς άλλαξαν, ήρθαν ή έφυγαν, αλλά ο εαυτός είναι εδώ.
Καλά είναι, μέσες άκρες είναι καλά, για ένα πράγμα μόνο λυπάται πραγματικά, που δεν μπορεί πια να πιστέψει και να θαυμάσει, κι έτσι έχει πια καταδικαστεί σε μόνιμη απουσία ουσιαστικής συντροφιάς. Ούτε αδελφική ψυχή, ούτε ιδανικός έρωτας, κι έτσι όπως είναι φτιαγμένος αυτός ο εαυτός τούτο εδώ σημαίνει ούτε ψυχή γύρω ούτε έρωτας.
Υπάρχουν όμως πάντα τα χαρτιά, τα μολύβια και τα βιβλία, και αυτό εδώ το πληκτρολόγιο να τον ξεγελούν πως τάχα κάποιος τον συντροφεύει.

 

Ο Χότζας

O Χότζας αντιμετώπιζε κάποτε πολύ σοβαρές οικονομικές δυσκολίες και αποφάσισε να λάβει μέτρα. Αποφάσισε να κάνει περικοπές δαπανών. Και άρχισε από το πιο εύκολο: αποφάσισε να περιορίσει το φαϊ του γαϊδάρου του! Έκοψε λοιπόν την τροφή που έδινε στο ζώο από τρεις οκάδες, σε δυο οκάδες κάθε μέρα. Ο γάιδαρος άρχισε να αδυνατίζει αλλά το αδυνάτισμα ήταν σταδιακό και ο Χότζας δεν το πρόσεξε, μιας κι ο γάιδαρος εξακολουθούσε να τον μεταφέρει αδιαμαρτύρητα στη ράχη του. Έτσι μετά από είκοσι μέρες ο Χότζας σκέφτηκε : «Μια χαρά τα πάει ο γάιδαρος και με τις δυο οκάδες. Άρα και μια οκά την ημέρα να του δώσω, δεν έχει ανάγκη». Πράγματι από την επομένη, το κριθάρι περιορίστηκε στο μισό της προηγούμενης ποσότητας. Σε καμιά δεκαριά μέρες, ελάττωσε πάλι την ημερήσια δόση φτάνοντας στη μισή οκά την ημέρα. Φυσικά ο γάιδαρος είχε καταντήσει «πετσί και κόκκαλο» και μόλις και μετά βίας μπορούσε να αντέξει το βάρος του αφεντικού του. Ο Χότζας όμως ενθουσιασμένος από την «επιτυχία» του πειράματος, ούτε που πρόσεξε την κατάντια του ζώου. Αντίθετα, σκέφτηκε ότι αφού ο γάιδαρος άντεξε την περικοπή της τροφής κατά δυόμιση οκάδες, θα μπορούσε να αντέξει και μια μικρή περικοπή κατά μισή οκά ακόμη. Έτσι σε μια βδομάδα περίπου έκοψε εντελώς το κριθάρι. Αλλά ενώ ο Χότζας ήταν ενθουσιασμένος που κατάφερε να εκπαιδεύσει το γάιδαρο να ζει χωρίς τροφή, ο γάιδαρος δεν άντεξε άλλο και μετά από 5 μέρες πέθανε από την πείνα. O Χότζας πήγε να πεθάνει από τη στεναχώρια για τη συμφορά που τον βρήκε, και όταν τον επισκέφτηκαν φίλοι και γνωστοί για να τον παρηγορήσουν, αναφώνησε το σπαραξικάρδιο και αμίμητο:«Τι ατυχία! Πάνω που έμαθα το γάιδαρο να μην τρώει, ψόφησε!».


Μια γνωστή ιστορία, αλληγορική και χρήσιμη, σε όσους δεν την ξέρουν, να τη μάθουν.



 

Floating

Για να πούμε μια καληνύχτα... σε καμιά περίπτωση άρρωστη ή κουρασμένη...

αντιθέτως... όμορφη... αφού... I'm floating on Air.........................



 

Το χέρι

Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι με έχεις ξεχάσει, ότι ήμουν κάποια που πέρασε από τη ζωή σου αλλά έσβησα, με έσβησες ή απομακρύνθηκα, ίσως να μην έχει σημασία, γιατί όλη η σημασία είναι ότι κάθε φορά που αφήνω να δεις ότι λυγίζω έρχεσαι και ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τα σημάδια του λυγίσματος μου. Μου δίνεις το χέρι, ξαναορθώνομαι και συνεχίζω, μόνη… Ίσως όλα να ήταν διαφορετικά τώρα, αν είχαμε τολμήσει τότε…