Φθινό-π-ωρα

Κι είπες…

έλεγες…έλεγες…

Κι άκουγα… άκουγα…

Πίστευα…πίστευα…

Πιστεύω…ωωω…ωω..ω…

…

Όλα όπως τότε

Όλα

Τίποτα

Φθινοπωρινή ώρα

Οπώρα άγουρη

Κι εγώ εδώ…

Κι εσύ…κάπου…

Κι όμως… εδώ θα συναντηθούμε, εδώ που όλα χάνονται…

Ένα φθινόπωρο

Ένα φθινόπωρο εαρινό

Τα γράμματα γίνονται πλήκτρα

Παίζω την μουσική που ακούω

Ακριβώς στο ρυθμό που λίγο πριν διάβαζα

Το αποτυπωμένο σου χαμόγελο

Σε εκεινο τον απέραντο χωρο

Ενός καλοκαιριού που έδυσε

Άργησα να σε βρω

Μου έδωσες τα κλειδιά νωρις

Τα έβαλα στην τσεπη και τα ξέχασα

Ήταν τοσο άγουρη εκεινη η άνοιξη

Και το κορίτσι της θάλασσας υπνωτισμένο

Από την αλμύρα μιας άλλης εποχής

Με κρυο και βροχές και αγιάζι

Ω πως σε ακουω

Μέσα από τους ήχους των δακτύλων

Ω πόσο απαλόηχα εμβαθύνεται η σκέψη σου

Εντός μου

Σε λίγα λεπτά μόνο

Σε λίγα λεπτά ήρθε η νεα άνοιξη

Αρχες φθινοπώρου

Φθίνει η ώρα

θα την εξακριβώσουμε

Μάχεται

Εντος

Αυτος ο ήχος του πιάνου

Ποτέ δεν θα παψει

Το λεει και το δώρο του Θεου

Χρόνων προαναγγελία

Οπώρα που φθίνει

Γη που ανασαίνει

Κι ανασαίνοντας ανοίγει

Ανοιγει

Ψυχες

Και βουνά

Και θαλασσες

Το κορίτσι

Το κορίτσι που έρχεται…