Όλο λέω...

Ξέμεινα από πνοή να σφυρίζω… αλλά στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις σφύρα… Είναι ώρες-ώρες που θα σκάσω, έτσι αισθάνομαι, εδώ δεν με ξέρει κανείς κι έτσι αφήνω μερικά σημάδια μου κάποιες φορές ακόμα, γι’ αυτό ξανάρθα. Φοβάσαι τον κίνδυνο Εύα; Φοβάμαι τις αντικρουόμενες ασφάλειες. Χμ… τι να εννοεί τώρα αυτή; Θα λέτε… Εκείνος θα καταλάβαινε, αλλά ευτυχώς, δεν θα περάσει, δεν θα δει, μα κι αν περνούσε κι αν έβλεπε δεν θα έβλεπε. Τόσες γυναίκες εδώ γύρω και όλες γράφουμε σχεδόν τα ίδια. Ρε τι πάθαμε… με το συμπάθιο η αγενέστατη προσφώνηση. Στο τσακ είμαι να αρχίσω να τους κράζω όλους μηδενός εξαιρουμένου. Τακτοποιήσαμε τώρα την ευγενική μας φύση ας εκδηλώσουμε και την αγενή μας. Το είπε εις και το πήραν όλα τα τσιράκια φαλάγγι. Θεσμός η αγένεια. Μια άσχετη μάλιστα παινευόταν κιόλας γι’ αυτήν. Διάβαζα ένα αρθράκι σε εφημερίδα για γονείς, για τα καμάρια τα νεότερα τα πανέξυπνα και τα αγενέστατα. Τι να σου κάνουν κι αυτά; Κατά μάνα κατά κύρη κατά γιο καραβοκύρη λένε. Βλέπεις όχι μόνο τη φάτσα τους πάνω τους αλλά και την αγένεια τους. Δεν υπάρχει δυσκολότερο συναίσθημα από το βάζεις την καρδιά σου στο ράφι και να περιμένεις να την κατεβάσει εκείνος ο ένας που δεν παίρνει τα πόδια του ούτε να πλησιάσει πόσο μάλλον να απλώσει βλέμμα, ψυχή και χέρια να την κρατήσει και αντι αυτού να έρχεται άλλος και να τον βλέπεις και να αποτραβιέσαι πιο βαθιά στο ράφι, και σε ψηλότερο ράφι μην σου πω, και να υποθέτεις πως κάπως θα αισθάνεται για να έρχεται και να ξανάρχεται κι εσύ να μην του δίνεις σημασία παρά μια ψυχρή ευγένεια και να κάνεις μετά τις θέσεις όλες τούμπα στο μυαλό σου και να λες να εκεί που βρίσκομαι βρίσκεται και αυτό που θα ήθελα θα ήθελε, μόνο που εκείνος θέλει εμένα εγώ τον άλλον κι ο άλλος ένας θεός ξέρει. Σταματώ εδώ. Έχω μήνυμα… κι ούτε ξέρω τι θα το κάνω…θα είναι μακριά η νύχτα…καλά το είχα πει από Οκτώβρη στην προηγούμενη ανάρτηση…κι όλο λεω πως θα φύγω… αγαπημένε Γιάννη Κατέβα…